Παραίτηση Τόνιας Κουζή από δημοτικός σύμβουλος Καλαμάτας
Ποιο είναι, τελικά, το μήνυμα από τη σιδηροδρομική συμφορά των Τεμπών; Στον 21ο αιώνα η τεχνολογία απογειώθηκε. Κι όμως, επιστρέφουμε στην εποχή των ανθρωποθυσιών.
Τα τελευταία χρόνια επανέρχεται η συζήτηση για θεμελίωση δρόμων, σιδηροδρόμων και άλλων έργων που διευκολύνουν την ασφαλή επικοινωνία και διαβίωση των ανθρώπων, ύστερα από ανθρωποθυσίες. Σε πυρκαγιές, σε θαλάσσια ναυάγια, σε σεισμούς, σε σιδηροδρομικά δυστυχήματα.
Η Ελλάδα, όμως, δε θα πρέπει να έχει ανάγκη από ανθρωποθυσίες. Ούτε ονείρων ούτε και κορμιών νέων. Χρειαζόμαστε εγκατάλειψη της διαπλοκής της πολιτικής με τα συμφέροντα. Της μη απονομής δικαιοσύνης. Απευθείας αναθέσεις, σκάνδαλα που όζουν και κανένας δεν τιμωρείται. Αντίθετα, σύρονται σε δικαστικές περιπέτειες όσοι καταγγέλλουν.
Εγκατάλειψη της υποκρισίας. Ενέργειες για το θεαθήναι και κατόπιν εορτής. Εγκατάλειψη της ανευθυνότητας, της προχειρολογίας και της αναξιοκρατίας. Η λογική τού «δικός μας» δημιουργεί παθογένειες και προκαλεί αναποτελεσματικότητα στη δημόσια διοίκηση, όταν δε σκοτώνει.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, αν μεταφράζουμε σωστά το κείμενο της Τόνιας Κουζή, παραιτείται από δημοτικός σύμβουλος και προτάσσει το ρόλο του ενεργού πολίτη εφεξής.
Στην επιστολή που έδωσε στη δημοσιότητα αναφέρει αναλυτικά: «Σήμερα είναι η “γιορτή της γυναίκας”, αλλά για κάποιες γυναίκες σε αυτή τη χώρα, που συνόδευσαν σε ταυτόχρονες κηδείες τα παιδιά τους πριν από ελάχιστα εικοσιτετράωρα, δε θα είναι ποτέ ξανά ίδια καμία γιορτή.
Σήμερα, αισθάνομαι ντροπή που με έναν τρόπο είμαι μέρος αυτού του συστήματος, που θεωρεί ότι μπορεί να διαχειριστεί απαιτητικά αντικείμενα και εκλέγει σε θέσεις ευθύνης ξανά και ξανά ανθρώπους που δε διαθέτουν τα ουσιαστικά προσόντα.
Σήμερα, αισθάνομαι ότι όλες οι γυναίκες από τη δική μας πλευρά πρέπει να αποδώσουμε ένα φόρο τιμής σε αυτά τα άδικα χαμένα παιδιά, όπως η κάθε μία μπορεί, και για αυτό προχωρώ σε αυτή τη συμβολική διαμαρτυρία.
Σήμερα, οφείλουμε να διαμαρτυρηθούμε εναντίον ενός συστήματος που είναι ανίκανο να προβλέψει και να διαχειριστεί καταστάσεις και αντ’ αυτού, δήθεν “σηκώνει μανίκια”, “χώνει το μαχαίρι στο κόκκαλο” για άλλη μια φορά, συστήνει επιτροπές που τάχα ερευνούν, χύνει κροκοδείλια δάκρυα και εν τέλει φτάνει στην κάλπη αλώβητο από τα 60 φέρετρα να ξαναζητήσει με θράσος ψήφο.
Σήμερα, δε θέλω να με αποκαλέσει ξανά κανείς “πολιτικό”, γιατί μου προκαλεί ντροπή. Για αυτό παραιτούμαι από τη θέση μου στο Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας.
Σήμερα, η δουλειά μου ως γυναίκα είναι να διδάξω στα δύο μου παιδιά, ένα μελλοντικό νέο άντρα και μια νέα γυναίκα, πώς να αποκτήσουν όσα απαιτούνται για να μην επισκεφτούν ποτέ γραφείο κανενός πολιτικού – όπως δεν το έκανα και εγώ ποτέ – από τους παραπάνω, ζητώντας λύση στο πρόβλημα που οι ίδιοι τους δημιούργησαν για να τους έχουν ανάγκη.
Σήμερα, η δουλειά μου ως γυναίκα είναι να μάθω στα παιδιά μου ότι, όταν έχεις προσωπικότητα και υπόσταση, καμία εκλογή δε σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και δε σου προσδίδει κύρος.
Κυρίως, όμως, θα τους πω για την ευθύνη μας σχετικά με την ψήφο και την επιλογή μας, γιατί επιλογή και ευθύνη μας είναι ποιος μας εκπροσωπεί. Επιλέγω να με εκπροσωπήσει ο αποδεδειγμένα από τον πρότερο βίο (επαγγελματικό και κοινωνικό) ικανότερος από τους υποψηφίους, του δίνω με την ψήφο μου την ευκαιρία να μου αποδείξει αν έκρινα σωστά και επειδή όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, αν εκ των υστέρων κρίνω πως δεν ήταν επαρκής, δεν τον εκλέγω ξανά ποτέ. Και θα τους μάθω ότι αυτό δεν αποτελεί δικαίωμά τους, αποτελεί υποχρέωσή τους.
Ελπίζω η διαμαρτυρία μου αυτή και η ταυτόχρονη αποχώρησή μου από την, τιμητική κατά τα άλλα, θέση μου στο Δημοτικό Συμβούλιο της Καλαμάτας, να μην αποτελέσει προσβολή για κάθε έναν από όσους πίστεψαν το 2019 ότι μπορεί να κάνω κάτι προς όφελος αυτής της πόλης.
Νιώθω, όμως, ότι η αποχώρησή μου από ένα κύτταρο ενός, στημένου παράλογα και άδικα για τον πολίτη, πολιτικού συστήματος, είναι επιβεβλημένη, μια εβδομάδα έπειτα από ένα τέτοιο γεγονός και αποφασίζω πως δε θα σταθώ με κανέναν τρόπο έξω από μια κάλπη στις προσεχείς εκλογές – τις τόσο κοντινές στις κηδείες – να ζητήσω μια ψήφο μαζί με ανθρώπους που δε σέβονται την ανθρώπινη ύπαρξη και που φαίνονται να μην κατανοούν την ευθύνη των θέσεων που διεκδικούν με την υποψηφιότητά τους.
Αντίθετα, ελπίζω να αισθανθούν ότι η ψήφος δεν πήγε χαμένη σε μια γυναίκα που απλά αισθάνεται ντροπή, όχι βεβαίως να εκπροσωπεί αυτούς, αλλά τελικά, όπως αποδείχτηκε, να μετέχει σε ένα σαθρό πολιτικό σύστημα που επαναλαμβάνεται και μολύνει και τους υγιείς.
Στις προσεχείς εκλογές σε κάθε βαθμίδα θα είμαι παρούσα να βρω τον ικανότερο από εμένα άνθρωπο, να τον εμπιστευτώ και να τον επιλέξω. Δεσμεύομαι ότι δε θα του ζητήσω προσωπικές χάρες, δε θέλω το κινητό του τηλέφωνο, δε θα τον περιμένω σε πίτες, μνημόσυνα και επετείους, γιατί όλα αυτά δεν αποτελούν στοιχεία του ικανού πολιτικού μου εκπροσώπου.
Θα του ζητήσω να Δουλέψει. Σας ευχαριστώ όλους προσωπικά για την τιμή που μου κάνατε πριν από μερικά χρόνια».
