Το γεγονός ότι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Πέτρος Φιλιππίδης, καταδικασμένος σε πρώτο βαθμό για δύο απόπειρες βιασμού, αφέθηκε ελεύθερος με αναστολή, προκάλεσε εύλογες απορίες και αντιμετωπίστηκε από πολλούς με καχυποψία για προνομιακή μεταχείριση.
Υπάρχουν νομικά επιχειρήματα για να αιτιολογηθεί η απόφαση του δικαστηρίου που, όμως, δεν πείθουν επειδή υπάρχει έδαφος πρόσφορο για δυσπιστία για την αμεροληψία της Δικαιοσύνης.
Κυκλοφορεί ελεύθερος ο παιδοβιαστής Λιγνάδης και ο αστυνομικός-μαστροπός της Ηλιούπολης και βρέθηκαν στη φυλακή άνθρωποι, ειδικά από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, που εκ των υστέρων αθωώθηκαν.
Η κοινή γνώμη αναρωτιέται πώς γίνεται οι από λάθος αυστηρές αποφάσεις να αφορούν πρόσωπα χωρίς οικονομική δύναμη και ισχυρές διασυνδέσεις, ενώ η επιείκεια να εξαντλείται στους “πάνω” που βρέθηκαν, χωρίς να το περιμένουν, μπλεγμένοι.
Η δίκη του Π. Φιλιππίδη έχει μεγάλη σημασία για το μήνυμα που παίρνουν τα θύματα βιασμών: Ποιο είναι το τίμημα που θα πληρώσουν αν σπάσουν τη σιωπή; Και πόσες πιθανότητες έχουν να δικαιωθούν;
Η τιμωρία του Π. Φιλιππίδη είναι η καταδίκη του στη συνείδηση των συναδέλφων του και του κοινού που γελούσε με τις παραστάσεις του στο θέατρο. Η καλλιτεχνική καριέρα του έχει τελειώσει και αυτό δεν αλλάζει ό,τι και αν συμβεί στο Εφετείο. Θα έχει άπλετο χρόνο, μαζί με τον Δ. Λιγνάδη, να αναλογιστεί πώς βρέθηκε από τη δόξα στην ανυποληψία και από την επιτυχία στη συντριβή.
